Het Parochiehuis was vorige vrijdag volgelopen voor wat één van de beste concerten van het jaar zou worden. The Monday Lovers waren eens te gast voor een cluboptreden bij de mannen van “Daa Stoazze”, en men zou het geweten hebben. De verwachtingen waren dan ook hooggespannen

Al van bij het aanslaan van de eerste noot had ik het gevoel dat dit inderdaad een leuke avond zou worden. Men zag dat de bandleden er best zin in hadden en dat het publiek bereid was er veel voor terug te geven.
‘Crazy Bout You’ knalde door de luidsprekers en weg waren wij voor een rollercoaster dat pas zou stoppen rond middernacht.
The Monday Lovers zijn ondertussen een begrip in bluezend Vlaanderen en een band waar men moeilijk naast kan kijken. Na geslaagde optredens op Duvel Blues en in Schoten staat niets de opmars van de band nog in de weg.
Niet moeilijk met zulke klasbakken in de rangen. Hugo Van Rooy speelt “the devils guitar”, met knappe begeleiding van ouwe rot Marc De Wit. Veel te bescheiden op de achtergrond een zeer sterk bassende Dirk Bogaert en klopper van dienst Marc “Roffel” Lambert. En last but not least een schitterende Marc Sepanski , die waarschijnlijk één van de betere mondharmonicaspelers van het land aan het worden is en frontvrouw Heidi Kennis die de looks weet te combineren met een schitterende stem.

De eerste set was kort maar heel krachtig en we kregen al een palet van de kunde van de band met zeer sterke nummers als ‘100 Miles’, ‘Red House’, ‘She’s A Rocker’ of het wondermooie door Marc De Wit zelfgeschreven ‘Red Light Girl’. De band amuseerde zich geweldig en het publiek nog veel meer.
Na een korte onderbreking, noodzakelijk om de innerlijke mens te sterken konden we ons opmaken voor een zowaar nog sterkere tweede set, die begon met twee akoestische nummers: ‘Love Me Like A Man’ waar de sterke stem van Heidi volledig tot haar recht kwam, gevolgd door ‘Room With A View’.
Nadien werden de akoestische gitaren opgeborgen en werd de gashendel terug opengezet met een nummer van de Nimmo Brothers ‘He’s All Mine’. Zodra dat we dachten dat we het wel hadden gehad, wist de band weer iets uit de hoge hoed te toveren en oversteeg iedereen zijn beste niveau zoals in ‘I Want To Love Me’, ‘If Love Was A Train’ of het schitterende ‘Dirty Job’. Sepanski is de entertainer van dienst, altijd in voor een grap en voor leuke intermezzo’s met Marc De Wit en daar lust het volk wel pap van. Daarenboven weet de man zichzelf de hemel in te spelen en haalt hij ongelooflijke  dingen uit zijn Mississippi saxofoon.

Maar zoals gewoonlijk duren mooie liedjes niet lang en kwam er aan dit schitterende optreden een eind. Het publiek had het echter zo niet begrepen en de “We want more’s” waren niet uit de lucht. Na zo’n een enthousiaste reactie kon de band niet anders dan nog enkele bissers los te laten op het dankbare publiek en na ‘Kansas City’ en een leuke versie van ‘Route 66’ waarbij de Mang van Loose In The Blues zijn duit in het zakje kwam doen, mochten de instrumenten worden opgeborgen en kon de band welverdiend gaan rusten.

The Monday Lovers zijn, wat voor mij betreft, zowat incontournable geworden. Bewijs: het programma dat ze binnenkort dienen af te werken met onder andere een voorprogramma van Ana Popovitch en een optreden in Haringe op het Blaublues festival aldaar, de affiche delend met Eugene”Hideway” Bridges en Boo Boo Davis.
Ze hebben al een hele weg afgelegd en ik ben er zeker van dat ze nog groeipotentieel hebben, dit is voor mij een band voor de toekomst.

Marcel